حوادثی که اتفاق می افتد، نتیجه ی کارهای ماست که بر سر ما می آید: «وَ ما اصابَکُم مِن مُصیبَة فَبِما کَسَبَت أیدیکُم» هر مصیبتی به شما می رسد، به واسطه ی اعمال شما است. آیا نباید به فکر باشیم و از گناهان گذشته که باعث این همه بلا و مصیبت ها شده است، توبه کنیم؟ ولی ما توبه نمی کنیم، چون کارهای خود را بد نمی دانیم، و به خود و کارهای خود خوش بین هستیم! آیا در این حوادث و گرفتاری ها که از هزار سال پیش به ما خبر داده اند، نباید شرح صدر پیدا کنیم و همانطور که دستور داده اند باشیم؟! که فرموده اند : « تَمَسَکوا بِالأمرِ الأوَّل» به دستور اول تمسک بجویید یعنی اینکه به یقینیات اعتقاد داشته باشیم و به واضحات و ضروریات دینی عمل کنیم، و در موارد شک و تردید احتیاط نماییم. و نیز در مثل این زمانه که اهل ایمان به بلاهای فراوان مبتلا هستند، چنان که دستور داده اند، دعای فرج را زیاد بخوانیم.
